ไวรัสโคโรนาจะมาถึงบังคลาเทศหรือไม่?

คำตอบคือใช่ และใกล้เข้ามาทุกที มันไม่มีตัวอย่างในโลกและยังไม่เคยได้ยินว่ามีผู้ติดเชื้อเพียงไม่กี่คนในหนึ่งวัน และมีคนติดเชื้อมากขึ้นในวันต่อ ๆ มา จากประสบการณ์ทั่วโลก คือมันเริ่มต้นจากเพียงไม่กี่จุด แต่ถ้าคุณปล่อยให้มันดำเนินต่อไปเรื่อยๆ มันจะกลายเป็นสึนามิในอีกไม่กี่สัปดาห์

แล้วเราจะระงับสึนามินี้ได้อย่างไร? ประเทศที่ประสบความสำเร็จ แสดงให้เห็นถึงวิธีการแล้ว ด้วยการระบุผู้ติดเชื้อ และแยกออกจากคนอื่น ระบุผู้ติดเชื้อ และแยกออกจากคนอื่น ทำแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ซึ่งเป็นหลักที่องค์กรอนามัยโลก (WHO) ก็เน้นย้ำเช่นนี้เป็นสากล

หลักการนี้ ทำให้เรานึกถึงคติชนวิทยาที่ว่า รองเท้าถูกประดิษฐ์ขึ้นมาได้อย่างไร เพื่อที่จะทำให้เท้าของเขาปลอดจากฝุ่น กษัตริย์สั่งให้อาสาสมัครกวาดทั่วทั้งประเทศ จากความเหนื่อยล้า จึงได้มีการเสนอว่า ทำไมกษัตริย์ไม่หาอะไรมาปกปิดเท้าและคอยระวังอย่าให้โดนฝุ่น กษัตริย์ชอบใจและหาทางทำจนสำเร็จ แนวคิดของรองเท้าจึงเกิดขึ้น

ทำไมต้องเริ่มลงมือหลังจากที่ทุกคนติดเชื้อ ทำไมเราไม่เริ่มที่ต้นกำเนิดของการติดเชื้อ และกันให้ห่างจากคนจำนวนมาก ในตอนแรกผู้ติดเชื้อมีเพียงไม่กี่คน ซึ่งทำงานได้ปกติมาก แต่คนติดเชื้อเหล่านั้นจะนำไปสู่การติดเชื้อของอีกหลายล้านคนหากพวกเขาไม่ถูกระบุตัวและแยกออกจากคนอื่น เราพลาดโอกาสนั้นที่สนามบิน เมื่อผู้ติดเชื้อเริ่มเดินทางมาจากประเทศที่ติดเชื้อ ตอนนี้พวกเขากระจายไปทั่ว และไม่สามารถระบุตัวได้ เปรียบเหมือนว่า เราปล่อยอสูรกายออกมากจากขวด และต้องเอามันใส่กลับคืน ถือเป็นภารกิจอันยิ่งใหญ่ของเราในตอนนี้

มันเห็นได้ชัดว่า มันสายไปแล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะยอมแพ้ การยอมแพ้นั้นหมายถึงการฆ่าตัวตายหมู่ เรายังคงพยายามอย่างดีที่สุด เพื่อชะลออัตราการติดเชื้อและชะลออัตราการตาย เราต้องมอบทุกสิ่งที่เรามีเพื่อทำให้สำเร็จ ในฐานะคนของประเทศ

น่าเสียดายที่เราไม่มีชุดอุปกรณ์เพียงพอที่จะระบุผู้ติดเชื้อ แต่เราสามารถเริ่มต้นด้วยสิ่งที่เรามี การระบุแม้แต่คนเดียวก็เป็นสิ่งสำคัญ หากเราสามารถแยกเขาออกไปได้ เราจะปกป้องคนนับพันในสัปดาห์ถัดไป เราจะต้องไม่เพิกเฉย พรุ่งนี้ การมีส่วนร่วมในการต่อสู้จะลดลงอย่างรวดเร็ว เราจะต้องร่วมมือในระดับชนนานาชาติเพื่อรับชุดอุปกรณ์เพิ่มเติม ผู้คนจะกระตือรือร้นที่จะรู้ว่ามีกี่คนที่ถูกระบุในแต่ละวัน ผู้คนจำเป็นต้องได้รับแจ้งเพื่อให้พวกเขามีส่วนร่วม

ทุกคนรู้วิธีป้องกันไวรัสโคโรน่า ต้องขอบคุณเทคโนโลยีการสื่อสาร แต่เราไม่ได้เร่งรีบมากพอ เรารู้ว่ามันคืออะไร แต่เราไม่ได้ใช้ความรู้ของเรา เรากำลังบอกว่าระยะห่างทางกายภาพเป็นวิธีเดียวที่จะช่วยตัวเองและช่วยผู้อื่นจากไวรัสนี้ แต่เรากลับจัดการประชุมเพื่อประกาศคำแนะนำเหล่านี้ ซึ่งเหมือนเป็นการฆ่าสาระสำคัญของคำประกาศนั้น ไม่มีความสอดคล้องระหว่าง สิ่งที่เรากำลังพูดกับสิ่งที่เรากำลังทำอยู่ โคโรน่าไวรัสยังคงเป็นเพียงหัวข้อการสนทนา บทความข่าวและรายการทอล์กโชว์ทางทีวี เรากำลังเฝ้าดูสิ่งเหล่านี้และอ่านสิ่งเหล่านี้ราวกับว่าเราดูและอ่านข่าวจากประเทศที่ห่างไกล เราไม่รู้สึก เพราะมันไม่ได้เกิดขึ้นกับครอบครัวหรือคนในบ้าน ผมจะไม่แปลกใจ ถ้ารู้ว่าเร็ว ๆ นี้ ภายในไม่กี่สัปดาห์นี้ ผมอาจเป็นสาเหตุของการตายของสมาชิกในครอบครัว หรือ หนึ่งในนั้นอาจเป็นสาเหตุของการเสียชีวิตของผม เพราะยังคงไม่มีการตระหนัก ว่าการช่วยเหลือคนอื่นคือต้องป้องกันตัวเองจากไวรัส

มีการให้คำแนะนำมากมายทุกวัน แต่ผู้คนไม่รู้ความหมายที่แท้จริงของคำพูดเหล่านั้น แม้แต่คนที่ให้คำแนะนำ ไม่เพียงแต่ละเลยต่อคำแนะนำเหล่านั้น แต่ยังเผยแพร่ต่อสาธารณะโดยไม่รู้สึกผิด ตอนนี้เราอยู่ในช่วงที่เราควรต่อสู้กับศัตรูอย่างหนักที่สุด มันเป็นเวลาที่จะสร้างความมุ่งมั่นของประเทศด้วยความสามารถที่จะเผชิญหน้ากับอันตรายที่อาจเกิดขึ้นที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ของโลก

ในช่วงเวลาที่เกิดวิกฤติที่ยิ่งใหญ่ที่สุดนี้ เรายังไม่เห็นการทำงานตลอดเวลาอย่างอดหลับอดนอน หรือไม่มีแม้แต่เวลาจะกินข้าว เพื่อสร้างเกราะป้องกันจากสิ่งที่มาจากทั่วโลกอย่างสึนามิที่เราทุกคนเห็นว่ามันกำลังมา สิ่งเดียวที่เห็นเวลานี้ คือ เราขาดความปฏิบัติอย่างเร่งด่วน และมีแต่ความกังวลในทุกๆ ที่

ผมมีคำถามอยู่หนึ่งข้อ เราไม่อยากช่วยสมาชิกครอบครัว ญาติ เพื่อนของเรา และแม้แต่ตัวเราเอง ที่เราแสดงออกว่าไม่สนใจที่จะหยุดมัน? หรือเราอยู่ในโลกแห่งความฝัน ที่เราคิดว่าฝันร้ายนี้ไม่สามารถเกิดขึ้นได้จริง หรือเราคิดว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของการสร้างข่าวปลอม